మాడిన దోశ... మసాలా పోస్టు!

నేను: ఒరేయ్ అంతరాత్మ, ఎక్కడ సచ్చావ్? 

అంతరాత్మ: ఎప్పుడెలా వాగాలో తెలీనోడివి నువ్వు. ఎక్కడెలా ఆగాలో తెలిసినోణ్ని నేను. నేను సస్తే, నాతో పాటే నువ్వూ అనంత వాయువుల్లో కలిసిపోతావ్, తెల్సా? 

నేను: ఏడిశావ్ లే! రివర్స్ ఈజ్ కరెక్ట్. నేను పోతే తప్ప నీకు మోక్షం లేదురరేయ్! అదీ రూల్. వెధవ్వేషాలేస్తే, తోలు వలచి, మాస్క్ కుట్టించుకుంటాన్రారేయ్. 

అంతరాత్మ: అంటే,  vice versa ఉండదా గురూ? ఎంతన్యాయం! 

నేను: ఇంపాజిబుల్! బూర్జువావర్గం పోతేనే కార్మికవర్గానికి విముక్తి. 

అంతరాత్మ: ఏం మాట్టాడుతున్నావ్ బాస్. సడెన్ గా పైథాన్ లాంగ్వేజ్ లోకి షిఫ్ట్ అయిపోయావ్? 

నేను: పైథాన్, సైతాన్ ఏంట్రా సిల్లీ ఫెలో. అది పీడిత వర్గ భాష. నువ్వో పరాన్నభుక్కువి. నీ బుర్ర డెవలప్మెంట్ ఇంకా ఫ్యూడల్ కాలంలోనే ఆగిపోయిందిలే.’ 

అంతరాత్మ: తమరితో లివి-ఇన్ రిలేషన్ షిప్ మహత్తు బాబుగోరూ. ఏం చేస్తాం, పొద్దుపొద్దున్నే లేచి ఎవరి... సారీ, తమరి ముఖారవిందమే చూసి తరించితిని కదా... నాకిలా శాస్తి జరుగుతోందన్నమాట. కానివ్వండి. 

నేను: ఈ సచ్చు సెటైర్లకేం తక్కువ లేదు, సన్నాసికి. 

అంతరాత్మ: సర్లే, ఎందుకో పిలిచారు, తగలెట్టండి, సారీ సెలవివ్వండి. 

నేను: ఊ, ఏమైపోయావ్. లాంగ్ టైం, నో సీ? 

అంతరాత్మ: తెలిసిందేగా బాస్. గతంలో ఫాగ్ నడిచేది. ఆజ్ కల్, కరోనా చల్ రహా హై నా? అందుకే, హైబర్నేషన్ మోడ్ లోకి వెళ్లిపోయా. నీతో సోషల్ డిస్టెన్స్ పాటిస్తున్నా, బాస్. 

నేను: ఓరీడి ఇంటర్ స్టెల్లార్ డైలాగులు కాకులెత్తుకెళ్లనని. ప్రాణమే లేని శాల్తీవి, ఇంత ప్యానిక్కేంటోయ్, నీకు?

అంతరాత్మ: లోకమంతా వణికిపోతున్నారుగా. మాస్ హిస్టీరియాలో పడి నేను కొట్టుకుపోయా గురూ. నలుగురితో నారాయణ, రాఘవులే కాదు, చాడా, తమ్మినేని అన్నది నా థియరీ. పోన్లేండి. నిద్రలో లేపితే నేనిలాగే వాగుతా కానీ, అసలు విషయమేంటో చెప్పనేలేదు. 

నేను: ఏం లేదోయ్. పొద్దున్నే దోశలేస్తుంటే, అదేంటో, ఫస్టు దోశ పెనానికి బల్లిలా అతుక్కుపోయిందబ్బా. పెనానికి, దోశకి అయానిక్ బాండ్ కి మించిన ఫెవికాల్ బంధమేదో ఏర్పడింది. వెధవది. ఎంత గింజుకున్నా రాదే. చివరకి, పెనాన్ని సింకులోకి తోసి, సింగరేణి గనుల్లో గునపంతో బొగ్గును తవ్వినట్టు తవ్వి తీయాల్సొచ్చింది. ప్రతీసారీ ఇదే తంతు. ‘ఫస్టు దోశ దోషం’ ఏదో నన్ను వెంటాడుతుందోయ్. నాకే ఎందుకిలా జరుగుతోంది? పోయిన జన్మలో ఎవరైనా శాపం పెట్టారంటావా? 

అంతరాత్మ: దీన్నే ఊరందరిదీ ఓ మతమైతే, ఉలిపికట్టెది అంటే, నీలాంటోడిది రెటమతం అంటారులే. లోకమంతా కరోనా, క్వారంటైన్, లాక్ డౌన్, సోషల్ డిస్టెన్స్ అని డిస్కస్ చేస్తుంటే, తమరు మాత్రం మాడిన మసాలా దోశ గురించి తెగ ఇదైపోతున్నారు. ఖర్మండీ ఖర్మ!! 

నేను: నీ బొందరా నీ బొంద! లోకానికి కరోనా గురించి తెలిసిందే నాలుగు ముక్కలు. ఎవరి నోట్లోంచి వచ్చినా, ఏ రోట్లో వేసినా ఆ నాలుగు ముక్కలే చర్వితచర్వణం, ఊకదంపుడు అన్నట్టు! భయంతోనే సగం జనం పోయేట్టున్నారు. నేనూ భయపెట్టడం అవసరమంటావా? పైగా, నేేనేమైనా డాక్టర్నా కరోనాపై థీసిస్సులు రాయడానికి? సర్లే గానీ, ఇంతకీ నా ఫస్టు దోశ ఎందుకు మాడిపోతోందో చెప్పు? 

అంతరాత్మ: సింపుల్ గురూ. పంట కోత కొస్తే, పంటలో తొలి పిడికిలి ధాన్యం భూమాతకీ; పండగపూట చేసే వంటల్లో తొలి నైవేద్యం దేవుళ్లకీ పెట్టి శాంతి చేయడం ఆనవాయితే కదా. ఇదీ అంతే. నీ రెగ్యులర్ ఫస్ట్ డీప్ రోస్టెడ్ దోశను ఏ దెయ్యమో నైవేద్యంగా తీసుకుంటోంది. ఇవాళ ఫస్టు మాడిన మసాలా దోశను మాత్రం కరోనా దేవత నైవేద్యంగా తీసుకున్నట్టుంది. శాంతిపూజ సజావుగా జరుగుతోందిలే. డోంట్ వర్రీ! నీవలా పద్మాసనమేసి కుంభాలకు కుంభాలు దోశలు, పకోడీలు, డల్గోనాలు నిర్విరామంగా ఆరగిస్తానే ఉండు, జపాన్ లో ఈ మధ్య సుమోల సంఖ్య బాగా తగ్గిపోతోందట. మాంఛి డిమాండుంది. ట్రై చేద్దాం, బాస్. మరీ రోటీన్ జీవితం బోర్ కొట్టేసింది. నీతో పాటు నేనూ అలా దేశాలు తిరిగొస్తా. ఏమంటావ్?

నేను: ఒరేయ్ తింగరోడా. నువ్విలా తిక్కతిక్కగా వాగకు. అసలే ఈ తథాస్థు దేవతలకు పనీ పాడూ ఏం ఉండవు. పరమశివుడి కంటే ఫుల్లు బోళా టైపు.  పైగా నాతో ఎప్పుడూ 5జీ వైఫై కనెక్షన్లో ఉండి ఛస్తారు వాళ్లు. నీవు త అంటే, వాళ్లు తకధిమి తోం అని నెత్తినెక్తి తారంగం ఆడే రకం. అవసరమా? తమరిక తిరిగి హైబర్నేషన్ మోడ్ లోకి దయచేయండి. 

అంతరాత్మ: ఓకే బాస్. ఓ మాట చెప్పండి. ఈ కరోనా శకం ఆరంభమైన తర్వాత...  జీవితంలో ఏం నేర్చుకున్నారో, ఒక్క ముక్కలో చెప్పండి? విని తరిస్తా. 

నేను: ఏవుందిలేవోయ్! గాడిద గుడ్డూ, కంకరపీసూ అన్నట్టు; జీవితంలో చివరకు మిగిలేది... ‘మూతికి మాస్కు, చేతిలో శానిటైజర్’. అంతే.  దట్సాల్! 

అంతరాత్మ: @#$%&!#$&%#

Avengers Reunion

ఒక శిలకు... నాలుగు ఉలి దెబ్బలు పడితే అదో మెట్టు గానో; మైలురాయి గానో తయారై, ఎక్కడో చోట అనామకంగా స్థిరపడిపోతుంది. అదే శిలకు… ఓ నాలుగు వేల ఉలి దెబ్బలు పడ్డాయనుకోండి.. అది ఏ గుళ్లోనో దేవుడి విగ్రహంగానో ప్రతిష్ఠితమై పూజలందుకుంటుంది. ఓరుగల్లు రామప్ప లాంటి శిల్పులైతే దేవుడి విగ్రహం దాకా ప్రయత్నించి ఆపేస్తారు. అయితే, కొన్నిసార్లు అదే శిలకు… ఓ నాలుగు లక్షల ఉలిదెబ్బలు పడితే.. ఏం జరుగుతుందో చూద్దామనే క్రేజీ ప్రయత్నాలు కూడా జరుగుతుంటాయి. అలాంటప్పుడే కొన్ని చిత్రవిచిత్రమైన metomorphosisలు జరుగుతాయి. ఆ శిల కాస్తా ప్రాణం పోసుకుని ఏకంగా జర్నలిస్టుగా తయారై సమాజానికి కంట్లో కునుకు లేకుండా చేస్తుంది. అలాంటి క్రేజీ ప్రయోగంలో భాగంగానే 2002-03లో ఈనాడు జర్నలిజం స్కూల్లో... రాష్ట్రవ్యాప్తంగా రెక్కీ నిర్వహించి ఓ ఎనభై మంది శిలాసదృశ మనుషుల్ని కిడ్నాప్ చేసుకొచ్చి, ఓ ఏడాది పాటు అజ్ఞాతవాస కఠోర శిక్షణలో, శతకోటి శల్యపరీక్షలకు గురిచేసి, రిపోర్టర్లుగా రాటుదేల్చి అందరినీ కట్టగట్టి రమాదేవి పబ్లిక్ స్కూలు ప్రాంగణం నుండి సమాజం మీదకు ఎక్కుపెట్టి వదిలారు. అలా నిప్పులు చిమ్ముకుంటూ ఏ జిల్లాలో ఎగిరిపోయిన ఈ బ్యాచ్ రిపోర్టర్లు తెలుగు రాష్ట్రాల్లో ఎంతలా శాఖోపశాఖలుగా విస్తరించి వేళ్లూనుకుపోయారంటే, ఇప్పుడున్న ముగ్గురు ముఖ్యమంత్రులను ఇన్ ఫ్లూయెన్స్ చేసేంత. ఆ మూడో ముఖ్యమంత్రెవరు అనేది ప్రస్తుతానికి అప్రస్తుతం.

********

ఇది జరిగి పదిహేనేళ్లు గడిచింది.

ఈ మధ్యకాలం(2004-2019)లో అసలేం జరిగింది?  

1.      ఓ సునామీ వచ్చింది.

2.      అమెరికా ఎప్పటిలాగే తానే మాన్యుఫాక్చర్ చేసి ప్రపంచం మీదకు వదిలిన టెర్రరిజం బూచి చూపి ఓ నాలుగైదు దేశాలపై దాడులు చేసింది.

3.      ఆ మార్వెల్ స్టూడియో వాడు ఇష్టారాజ్యంగా ఓ ఇరవై సినిమాలు తీసి, ఆపై అన్నింటినీ కలిపి కిచిడీ కింద అవేంజర్స్ పేరుతో గెలాక్సీల మీదకు వదిలి బిలియన్లు సంపాదించాడు.

4.      ఆ నాసా వాళ్లు అచ్చంగా డోనట్ లాంటి బ్లాక్ హోల్ నొకటి కనిపెట్టి ఫొటో తీశారు.

5.      ఈలోపు ఇండియాలో మోడీ పెద్ద నోట్లు రద్దు చేసి బ్లాక్ మనీని భూస్థాపితం చేసి, టెర్రరిజాన్ని కూకటివేళ్లతో పెకిలించి వేసి, అఖండ భారత జాతికి అచ్చేదిన్ తీసుకొచ్చాడు.

6.      స్పీల్ బర్గ్ సైతం సూసైడ్ చేసుకునే రేంజిలో... ఐపీఎల్ మ్యాచులకు నరాలు తెగే ఉత్కంఠతో క్లయిమాక్స్ ఇవ్వగల అద్భుత ఫిక్సింగ్ దర్శకత్వ ప్రతిభను మనవాళ్లు సంపాదించారు. జయహో అంబానీ! జియో నీతా అంబానీ!!

(అసలూ... ఈ లింకుల్లేని ముఖ్యాంశాలు మాకెందుకంటారా?

అక్కడికే వస్తున్నా. ఉపోద్ఘాతంలోనే చెప్పాగా. జనాల గుండెల్లో బుల్లెట్ రైళ్లు పరిగెత్తించడానికే మీడియా మనుషులు అవతరించారని. ఎక్కడినుండి ఎక్కడికైనా, దేన్నైనా ముడిపెట్టి మసిపూసి మారేడుకాయ చేయగల సమర్థులు... రిపోర్టర్లు! నాదీ రిపోర్టర్ డీఎన్ఏ నే కాబట్టి, నేనూ అదే బాపతే)

పైన చెప్పుకున్న ప్రధాన ఘటనలతో పాటే,

7.      నిన్న ఆదివారం నాడు ఈనాడు జర్నలిజం (2002-03) బ్యాచ్ ‘గెట్ టుగెదర్’ జరిగింది.

(ఏమయ్యా, బ్యాచ్ మీట్ జరిగిందని ఒక్క ముక్క చెబితే పోయేదానికి, అంత ఉపోద్ఘాత రాద్ధాంతం అవసరమా, అంటారా? మళ్లీ అదే ప్రశ్న. ప్రశ్నలు వేస్తే గీస్తే పవన్ కళ్యాణ్ వేయాలి, లేదంటే మీడియా వాళ్లే వేయాలి. మిగతా అందరూ మీడియా చెప్పిందే వినాలి, బ్లైండుగా ఫాలో అవ్వాలి. ఐనా, సామాజికోద్ధరణ కోసం ఎక్కడెక్కడి గ్రహాంతరాళాలకో విసిరివేయబడ్డ మా బ్యాచ్ రిపోర్టర్లు... ఆ Thanos గాడి లాంటి దుష్ట విధి నిర్వహణను, సంసార బంధనాలను తెంచుకుని ఒక్కచోట చేరాలంటే అదేమైనా ఆషామాషీ వ్యవహారమా ఏంటి? పైగా ఈ బ్యాచ్ రిపోర్టర్లు మామూలు వాళ్లా ఏంటి? ఒక్కరోజు వీళ్లు లేకపోతే ఓ మూడు ప్రధాన పేపర్లు, ముప్ఫై టీవీ ఛానెళ్లు వార్తల్లేక కకావికలమైపోయే పరిస్థితి. అంతటి వెయిటేజీ ఉన్న మీడియా మనుషులాయే. ఐనా సరే, అవెంజర్స్ లా ఎక్కడికెక్కడి నుండో  ఎగిరొచ్చి ఒక్కచోట రీయూనియన్ అయ్యారంటే, అది ఎంతమాత్రమూ మామూలు విషయమైతే కాదు. అందుకే ఈ దశాబ్దంన్నర కాలంలో జరిగిన ప్రధాన ఘటనల్లో మా జర్నలిస్టు బ్యాచ్ రీయూనియన్ ని కూడా ఓ ప్రధాన ఘటనగా చేర్చేశా.)

*********

ఇంతకూ,
ఈ అవేంజర్స్ రీ యూనియన్ మూవీ ఎక్కడ రిలీజైందట?

– హైదరాబాద్, బేగంపేట్ ది ప్లాజాలో.  

(అంత వెయిటేజీ ఉన్నవాళ్లు, ది ప్లాజా పక్కనే ఉన్న సీఎం క్యాంప్ ఆఫీసులో మీట్ పెట్టుకోకపోయారా అనే కదా మీ ప్రశ్న. మొదలైతే అదే అనుకున్నాం. అక్కడ పొలిటికల్ లీడర్ల తాకిడెక్కువ, ప్రశాంతంగా మాట్లాడుకోవడానిక్కూడా వీలుపడదని పక్కనే ప్లాజాలో పెట్టుకున్నాం. నమ్మాలి మరి.)

మరి, నిర్మాణ సారధ్యం ఎవరో?

– ఏముంది, ఇప్పుడంతా cloud funding trend నడుస్తోందిగా, అదే ఫాలో అయ్యాం.

దర్శకత్వ బాధత్యలెవరివో? – సినిమా పెద్దది, భారీ తారగణం కాబట్టి, మూడు యూనిట్లు పెట్టి, ఒక్కో యూనిట్ కి ఒక్కో దర్శకుడు డైరెక్షన్ చేశాడు. నైజాం యూనిట్- మల్లారెడ్డి; ఆంధ్ర యూనిట్ – వేణుగోపాల్ రెడ్డి; సీడెడ్ యూనిట్ – సతీష్.

ఇంతకీ రిజల్టేంటో?

– ఏముంది. ఊహించిందే. బొమ్మ బంపర్ హిట్టు. మూడు గంటలపాటు హిలేరియస్ కామెడీ. ఈ ప్రివ్యూ మూవీ మీట్ ను ప్రత్యక్షంగా వీక్షించిన ప్రతి ఒక్కరికీ కమ్-సే-కమ్ మూడు నాలుగేళ్ల ఆయుష్షైనా పెరుగుంటుందన్నది ఈటీవీ సుఖీభవ డాక్టర్ల స్టడీ.

ఫైనల్ మెసేజ్ ఏంటి?

-      ఏముంది, అల్టిమేట్ గా నాగరాజ్ (నాకే) కి పెళ్లి చేయాలని తీర్మానించారు.

అదేంటి? ఎందుకలా?

-      పెళ్లైన వాడు సుఖపడినట్టు; బ్యాచిలర్ ని వాడి మానాన వాణ్ని బతకనిచ్చినట్టు చరిత్రలో లేదు, కాబట్టి.

ఇంతకూ ఏమంటావు?

ఏమంటా.. మా బ్యాచు మీటు నా సావుకొచ్చిందీ అంట. అంతే.

చివరగా, సమ్మెట నాగమల్లేశ్వరరావు సారుకి నమోనమ:

*********

ఉపసంహారం:
ఈ సరదా పోస్టులోని...

మితిమీరిన అతిశయోక్తి ప్రతిహతమగుగాక!

శృతిమించిన ఉపోద్ఘాతాలు ఉపశమించుగాక!!

సంసారమా? సన్యాసమా??

‘ఏవండీఈఈఈఈఈఈఈ.....’

‘యురేకాఆఆఆఆఆఆఆ..... అని అలనాడెప్పుడో ఆర్కెమిడీస్ మహాశయుడు గొంతు చించుకున్నట్టు; హేవిటే... ఆ అరవ సాగతీత సీరియల్ గావుకేకలు. ఇది కులీనుల కొంపనుకున్నావా? కాకినాడ రైల్వే స్టేషననుకున్నావా? నీ దుంపతెగనని! అసలే నా హార్టు వీకూ. నీ అరుపుల దెబ్బకు ఏదో ఒకరోజు తత్కాల్ టికెట్ బుక్ చేసుకుని కైలాసానికి టపా కట్టేస్తానేమోనని రోజూ జడుసుకు ఛస్తున్నాననుకో. ’

‘ఇది కొంపో, కర్మాగారమో తర్వాత తీరిగ్గా కూర్చుని కూలంకషంగా చర్చిద్దాంలే గానీ... ఏంటిది? ఆహా... అసలేంటిది? ఇది పెసరట్టా? లేక శేషాచలం కొండలపై మంటల్లో చిక్కి మాడి మసైపోయిన ఎర్రచందనం బొగ్గా? అసలేం జరుగుతోందీ వంటింట్లో??? నాకు తెలియాలి! ఇప్పుడే తెలిసి తీరాలి, హ్హా!! అయినా, వంట చేసేటప్పుడు ఆ దరిద్రపుగొట్టు వాట్సాపు గ్రూపుల్లో పడి బలాదూరుగా ఊరేగొద్దని ఎన్నిసార్లు చెప్పాలండీ మీకు??’

‘ఏడిశావులేవోయ్! వసపిట్టలా నువ్వూ, నీ అతి వాగుడూనూ. చెట్టంత పతిదేవుణ్ని పట్టుకుని భయం భక్తీ, మర్యాదా మప్పితం లేకుండా ఏంటా నిలదీయడం? మడిషన్నాక చిన్నాచితకా పొరపాట్లు; మొగుడున్నాక అన్నంకూరా మాడగొట్టడాలు సహజాతిసహజమని గీతలో కృష్ణపరమాత్మ అరిచి గీ పెట్టాడా లేదా? చూడు శ్రీమతీ... ఏడాదికొకసారైనా వేద పారాయణం చేస్తూ ఉండవోయ్. కాస్త పారమార్థిక జ్ఞానం బుర్రలోకి దూరి నీ మతి భేషుగ్గా ఉంటుంది. ఎంతకాలమిలా మాడిన దోశలు, ఎండిన పెసరట్లు అనబడు తుచ్ఛ ఐహిక విషయాల్ని సిల్లీగా పట్టుకు వేలాడుతూ బీపీలు గట్రా పెంచుకుని ఆరోగ్యం చెడగొట్టుకుంటావ్?? అన్నట్టు నీకో విషయం తెలుసా?! తాను దోచిందే డబ్బు, చేసిందే ఓదార్పు అన్నట్టు ఇంతకాలం కాలరెగరేసుకు కన్నూ మిన్నూ కానక తిరిగిన మన యువనేత అంతటివాడే స్వయంగా... ‘నేనేమైనా మారాలా’ అని పార్టీ నేతల చొక్కాలు పట్టుకుని, బుగ్గ బుగ్గా రాసుకుని మరీ భోరున విలపించి మొసలి కన్నీరు కార్చి ఆత్మపరిశీలన చేసుకున్నాడు. ఆయన్ను చూసైనా నువ్వు మారవా? ఆత్మ పరిశీలన చేసుకోవా?’

‘అఘోరించారులే! మీరూ, మీ మోకాలికీ-బట్టతలకీ ముడిపెట్టే తింగరి సూత్రీకరణలు. ఆ ఎర్రగడ్డ హాస్పిటల్ అక్కణ్నుంచి తరలించకముందే మిమ్మల్ని ఓసారి తీసుకెళ్లి మీ మోకాలికి కాస్త బలమైన పరీక్షలు గట్రా చేయించాలి సుమీ. రాన్రాను తలాతోకా లేకుండా ఏది పడితే అది మాట్లాడేస్తున్నారు. అయినా మిమ్మల్నని ఏం లాభంలే. తప్పంతా నాదే. ఓట్లకు నోట్లు గుమ్మరిస్తూ అడ్డంగా దొరికిపోయిన బుర్ర తక్కువ నాయకుల్లాగా... లక్షలకు లక్షలు డబ్బు పోసి మిమ్మల్ని వేళం పాటలో కొనుక్కునేటప్పుడే కాస్త జాగ్రత్త పడాల్సింది. వంటా-వార్పూ, శుచీ-శుభ్రత, చదువూ-సంధ్యా, సంసారం-సట్టుబండలూ చక్కగా వచ్చో లేదో ఒకటికి లక్ష సార్లు శూలశోధన చేయించి మరీ ఆ మూడు ముళ్లకు పచ్చజెండా ఊపాల్సింది. మా అమ్మనాన్నలకు బుద్ధి లేదసలు. పిల్లాడు ఎర్రగా బుర్రగా మహేష్ బాబులా ఉన్నాడు. అన్నింటికీ ఆధార్ లింకు చేయించాడు అని ఎగిరి గంతేసి, పప్పులో  కాలేసి,  పొలోమని నిన్ను బరబరా లాక్కొచ్చి నా గొంతులో గుదిబండలా వేలాడేశారు. భగవంతుడా... అడ్డంగా బుక్కైపోయాను కదయ్యా. తప్పు చేశానండీ, తప్పు చేశాను.’

‘వామ్మో!! నీ అహంకారం  కాకులెత్తుకెళ్లా! నీ అతిశయం పాడుగానూ!! ఏం చూసుకునే నీకింత గర్వాతిశయం? ఏంటీ... తప్పు చేశావా? నోటికి అడ్డూ అదుపూ లేకుండా ఏంటా దిక్కుమాలిన ప్రకటనలు? అవును మరి.... నువ్వో పెద్ద ప్రపంచ ప్రఖ్యాత సత్య నాదెళ్లవాయే! కాకలు తీరిన రతన్ టాటావాయే!! తప్పు చేశానని ప్రపంచానికి ప్రకటిస్తున్నావ్ మరి. దిక్కుమాలిన సంత. అంతా నా ఖర్మే. ఆ అమెరికోడి దయాదాక్షిణ్యాల మీద ఆధారపడి, తుమ్మితే ఊడే ముక్కుల్లా తయారైపోయిన సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగం పుణ్యమాని నేను, స్వయాన నా అంతటివాణ్ని నీకు అడ్డంగా దొరికిపోయా. ఆ హైటెక్ సిటీలో ప్రాజెక్ట్ అటకెక్కి, నా నెత్తిన శని ఎక్కి, బెంచ్ మీద తోక తెగిన బల్లిలా పడున్న నన్ను, అక్కడి నుండి లాగి పెట్టి కొడితే గిరికీలు కొట్టుకుంటూ గోల్ఫ్ బంతిలా ఇదిగో ఇలా వంటింట్లోకొచ్చి పడ్డాను. రాజాలా బతికినవాణ్ని. చివరికిలా పులిరాజాలా తయారైపోయా. నా ఖర్మ కాకపోతే మరేంటి?? ఛస్.... దిక్కుమాలిన ఉద్యోగం. దిక్కుమాలిన కొంప. దిక్కుమాలిన జీవితం. సన్యాసం తీసుకుంటే పీడా విరుగడవుద్ది.’

‘ఇదిగో... మిమ్మల్నే!! ఇంకోసారి ఆ ‘దిక్కుమాలిన’ అనే పదం ఉపయోగిస్తే... ముక్కు కోసేస్తానేమనుకున్నారో. ఇప్పుడేమన్నానని ఆ ఏడుపు? ఓ గంట వంట చేయమంటేనే సన్యాసం, సత్తరకాయా అని నిష్ఠూరాలు పోతున్నారు. మరి, గానుగెద్దులా పొద్దస్తమానం ఉద్యోగం చేసొచ్చే నాకెంత చిరాకేయాలి? నేనెన్ని చిందులేయాలి? నోర్మూసుకుని వంటింట్లోకి దయచేయండి. సన్యాసమట సన్యాసం!!’

‘ఏంటీ.... ఒక గంట వంటనా? నా తలకాయేం కాదు. ఉల్లి లొల్లి, కరెంటు బిల్లు, గ్యాస్ గోల, బొంతలుతకడం ఓ కళ, పిల్లలు ఫీజులూ, ట్యూషన్లూ వగైరా... ఇవి కాదా భర్తకు భారం అని ప్రశ్నించదలచుకున్నా అధ్యక్షా!’

‘అమ్మోయ్.... నాన్నోయ్....! ఇది ఇళ్లనుకున్నారా, ఢిల్లీ పార్లమెంటనుకున్నారా? అధికార ప్రతిపక్షాల్లా ఏంటీ అరుపులు, గోలలు, వాగ్వివాదాలు, మొండిపట్లు. ఛస్... మీకిలా కాదు. జై మాహిష్మతి!! మా ఇంటికి మకిలి పట్టింది... కట్టప్పా... నువ్వెక్కడున్నావయ్యా? దీన్ని ఖండించి కడిగిపారేయ్!!!’

‘ఓరి నీ బాహుబలి పైత్యం తగలెయ్యా!! ఏరా గడుగ్గాయ్... నువ్వూ బుల్లి భళ్లాలదేవలా తయరయ్యావా? కట్టప్ప అరంగేట్రం చేయాల్సినంత దృశ్యమిక్కడ లేదులేవోయ్. సంసారమన్నాక ఈ సరిగమలూ, పదనిసలూ షరా మామూలే గానీ, నువ్వు నోర్మూసుకుని బడికి బయల్దేరవోయ్.’

‘ద్యేవ్డా! వీళ్లు మారరా!!’

Google Courtesy 

(ఈనాడుకోసం రాసింది.... చివరకిక్కడ తేలింది!) 

సెల్ఫీ ఇన్ శ్మశానమ్!!

అశుభమా అని... శ్మశానంతో పోస్ట్ మొదలెట్టాల్సొచ్చిందేవిటో.. ఖర్మ కాకపోతే! ఎవరి ఖర్మ అంటారా?? ఎవరిదైతే ఏముంది డూడ్స్... ఈ పోస్టు రాయాల్సి రావడం నా ఖర్మ! దాన్ని పబ్లిష్ చేయాల్సి రావడం గూగులోడి ఖర్మ!! చివరకి దాన్ని చదవాల్సి రావడం మీ  అందరి ఖర్మ!!! సో, ఖర్మ మాత్రం కామన్! ఎంతైనా మనది ఖర్మభూమి కదా!! యోవ్... నీ దుంపతెగా, అది ‘ఖ’ కాదు, ‘క’ అంటారా, ఏదో ఒకట్లెండీ, సర్దుకుపోండీసారికి. ఎనీవే, ఈ పోస్టు ఎన్ని మెలికలు తిరిగి, ఎక్కడికి పోయి, ఎలా ముగుస్తుందో ఆ దేవుడికే... సారీ, ఆ భూత ప్రేతాలకే తెలియాలి. పోస్టులో ఎక్కడైనా పిచ్చి ప్రేలాపనలాంటి పదాలు, వాక్యాలు అసందర్భంగా మిమ్మల్ని కించిత్ దిగ్భ్రాంతికి గురిచేస్తే... అది నా తప్పు ఎంతమాత్రమూ కాదనీ, అన్యదా భావించవలదనీ, అది కేవలం నన్ను ఆవహించిన చిలిపి దెయ్యాల అఘాయిత్యమేనని భావించి సర్దుకోగలరు. అలాగే, పోస్టు చదివేటప్పుడు ఎక్కడైనా కంటెంట్ మింగుడుపడక హార్టులో నొప్పి, వాపు లాంటివేవైనా వస్తే... ఎందుకైనా మంచిది ముందే ఝండూబామో, టైగర్ బామో పక్కనే పెట్టుకోండి, కాస్త మర్దన చేసుకుని ముందుకెళ్లడానికన్నమాట. ఓ మై గాడ్! చూశారా... అప్పుడే, ఏదేదో రాసేస్తున్నా. ఇక్కడికి ఆపేస్తానీ డిస్క్లెయిమర్..!

మా ఊళ్లో నదికెళ్లే దార్లో ఓ శ్మశానం ఉంటుంది. శ్మశానం అన్నాక దెయ్యాలు; దెయ్యాలన్నాక భయాలు; భయాలన్నాక కట్టుకథలు చోటుచేసుకోవడం సర్వసాధారణం. సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి చిన్నతనంలో విన్న ఓ కట్టుకథను క్లుప్తంగా చెబుతానుండండి. మా వీధికి ఒకవైపు రెడ్డిగార్ల కొంప ఒకటుండేదిట. అది నిజంగానే లంకంత కొంప. ఆ కొంపలో ఒకే ఒక్క జేజమ్మని తప్ప మిగతావాళ్లని మనం పెద్దగా పట్టించుకోవాల్సిన పన్లేదు. ఆ జేజమ్మ నామధేయమే...రెడ్డి గారి నర్సమ్మ!! రెడ్డి గారి నర్సమ్మ అంటే అటేపు ఓ వందూళ్లు; ఇటేపు ఓ వందూళ్లలో హడల్! హడల్ ఎందుకు అంటారా? అక్కడికే వస్తున్నా. ఎప్పుడూ వదులుగా వేలాడేసి చివర్న జారు ముడేసిన పొడుగాటి బ్లాక్ అండ్ వైట్ క్లాసిక్ జుట్టు; నుదుటన గుండ్రటి రూపాయి బిళ్లంత కుంకుం బొట్టు; చేతులకు అటేపు ఓ డజను, ఇటేపు ఓ డజను వెండి కడియాలు; నోట్లో ఎప్పుడూ నమలబడుతూ ఉండే ఎర్రటి తాంబూలం; ఆరు గజాల జరీ అంచు నేత చీరలో ధగధగా మెరిసిపోయే రెడ్డి గారి నర్సమ్మకు ఎనలేని అతీతశక్తులుండేవని భోగట్టా. అవేంటంటే... ఆవిడ రాత్రిళ్లు మా ఊరి శ్మశానంలో ఇన్ సోమ్నియాతో బాధపడుతూ నేలపై పడి దొర్లుతూ ఉండే దెయ్యాలను నిద్రలేపి, వాటిని వశీకరణం చేసుకుని, వాళ్ల లంకంత కొంపకి తీసుకొచ్చి, రాత్రంతా వెట్టి చాకిరి చేయించి, నిత్యం గద్వాల్, బెంగళూర్ పట్టుచీరల్ని నేయించేదట. వాళ్ల బిజినెస్ అదే. అలాగే, మా చుట్టుపక్కల ఊళ్లలో ఎవరికి దెయ్యం పట్టినా, ఈవిడ మంత్రం వెేస్తే దెబ్బకు దెయ్యాలు హాహాకారాలు పెట్టి, సదరు వ్యక్తుల్ని విడిచిపెట్టి, మా ఇంటి చివరున్న ఆంజనేయుడి గుడి దగ్గరి చింతచెట్టుకు శీర్షాసనాలు వేసేవట. ఓసారి పక్కజిల్లా మంత్రగాళ్ల బ్యాచ్... రెడ్డిగారి నర్సమ్మతో మంత్రతంత్ర విద్యల్లో తాడోపేడో తేల్చుకుందామని వస్తే, వాళ్లందరినీ కట్టగట్టి తేళ్లను, పాముల్ని చేసిపారేసి, గోడలకు, మిద్దెలకు అతుక్కునేలా విసిరి కొట్టిందట. అదీ ఆవిడ టెంపర్. మా పిల్ల బ్యాచ్ తాలూకు తిరుగులేని ఐకన్... రెడ్డిగారి నర్సమ్మ పరమపదించాక ఆవిడ తాలూకు మంత్రతంత్రాల తాళపత్రాలను ఓ మూటలో గట్టి ఎవరికీ తెలీకుండా మా గుడి దగ్గరి బావిలో విసిరేశార్ట. దాంతో యాభై అడుగుల లోతు నీటితో అలరారే ఆ బావి... దెబ్బకు వఠ్ఠిపోయిందట. అదీ ఆవిడ తాటాకు తాళ పత్రాల పవర్. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే, ‘‘నీకేమైనా దెయ్యం పట్టిందా, ఏది పడితే అది రాస్తున్నావ్’’ అని ఫ్రస్ట్రేషన్ తో మీరు ప్రశ్నించే అవకాశం లేకపోలేదు. ఐనా, నేను ముందే చెప్పాగా... ఈ పోస్టు శ్రీశైలం నల్లమల ఘాట్ రోడ్డులా ఎన్ని మెలికలు తిరుగుతుందో నాకే తెలీదు, నన్ను ఆవహించిన దెయ్యాలకే తెలియాలి అని. ఏదేమైనా మళ్లీ మా ఊరి శ్మశానం దగ్గరికొద్దాం.

మా ఊరి శ్మశానం పక్కగా ఎప్పుడు నదికెళ్లినా... ఓ రకమైన విచిత్రమైన భయం ఆవహించి ఉండేది. శ్మశానంలోని దెయ్యాల తాలూకు బలమైన చేతులు బబుల్ గమ్ లా అలా సాగిపోయి నావైపుగా వచ్చి కాళ్లను పట్టేసుకుని, బరబరా సమాధుల్లోకి లాక్కెళ్లిపోతాయేమో అని. అఫ్ కోర్స్, ఎప్పుడూ అలా జరగలేదనుకోండి. అలా జరక్కపోవడానికి కూడా ఓ బలమైన కారణముంది. నేనే మంత్రించి నా కుడి చేతికి కట్టుకున్న కాశీదారం రక్షరేఖ వల్ల చాలా భయంకరమైన శాకినీ, ఢాకినీ, మోహినీ పిశాచాలు, కొరివి దెయ్యాలు సైతం నా చుట్టుూ ప్రదక్షిణలు చేసి పారిపోయాయే తప్ప, నాతో బాహాబాహీ తలపడలేకపోయాయ్. వింటానికి నేనేదో శివమణి డ్రమ్స్ వాయిస్తున్నట్టు అనిపించొచ్చు కానీ, అదొక చారిత్రక చేదునిజం! ఇక, హయ్యర్ స్టడీస్ కోసమని సిటీకొచ్చాక.. ఇక్కడ దెయ్యాలుండవని తేలిపోయింది. ఎందుకంటే, సిటీలో రోడ్ల మీద నడుద్దామంటే వెహికిల్స్ కింద పడో; పోనీ, గాల్లో ఎగురుదామంటే ఎలక్ట్రిక్ వైర్ల బారిన పడో.. కుక్కచావు ఛస్తయ్ కాబట్టి దెయ్యాలు నగరాల్ని వదిలేసి పల్లెల్లోనే సెటిలైపోయాయని నా స్టడీలో తేలింది. అందుకే, ఓసారి హాలీడేస్ లో ఊరెళ్లినప్పుడు నా చేతికున్న కాశీదారం తీసి చిన్నప్పటి స్కూల్ ఫ్రెండ్ ఈశ్వర్ గాడికి గిఫ్ట్ కింద ఇచ్చేశా, ఉంచుకొమ్మని. అన్నట్టు ఎక్కడున్నాం మనం? శ్మశానం, భయాల దగ్గర కదా. రైట్..! ఇక అసలు పోస్టులోకి వెళ్దాం.

మొన్న సండే పొద్దున్నే క్రికెట్టాడొచ్చి చేతులు సచ్చుబడిపోయి, కాలి పిక్కలు వాచిపోయి, కళ్లు పీక్కుపోయి... నా మానాన నేను వెంటిలేషన్ మీదున్న పేషెంటులా... కాళ్లూ వేలాడేసుకుని, కళ్లు తేలేసుకుని పడుంటే, సరిగ్గా ఆ దుర్ముహూర్తాన్నే, ఉజ్వలుడనే మిత్రదుర్మార్గుడొకడు గబ్బిలంలా నా పక్కన వాలిపోయాడు. నా ఖర్మకి... కొత్తగా వాడొక లెన్స్ కేమెరా కొన్నాట్ట. DSLRఓ, BSLNఓ ఏదో పేరు చెప్పాడు. సో... వాడేదో, ‘‘My Weird Experiments with New Lens Camera Along with Nagaraj’’ అనే ముదనష్టపు పుస్తకమొకటి రాయాలని కంకణం కట్టుకున్నాట్ట. ఆ విధంగా నా ఖర్మ కాలిపోయిందన్నమాట ఆ దినాన. సన్నాసి అన్నాక అడవులు పట్టుకు తిరగడం; సంసారి అన్నాక శ్రీమతి కొంగుపట్టుకు తిరగటం; బ్రహ్మచారి అన్నాక బలాదూర్ తిరుగుళ్లు తిరగడం... క్వైట్ కామన్, అలా చేయకపోతేనే వీడు కొంచెం తేడా అనుకుంటార్రా అబ్బాయ్, అసలే పాడులోకం... అని ఓ తింగరి సామెత చెప్పి; చలనం లేని శాల్తీని అర్థాత్ నన్ను పిలియన్ రైడర్ (బైకుపై వెనక్కూచునేటోళ్లని పిలియన్ రైడర్స్ అంటార్ట)గా వెనకేసుకుని టోలీచౌకి దిశగా దారితీశాడు. శాల్తీలోని నాగరాజ్ నిద్రలేచి, ఒళ్లు విరుచుకుని ‘‘చూడబ్బాయ్ లేత విక్రమార్కా... ఇంతకీ మనమెక్కడికి ఊరేగుతున్నాం’’ అని భేతాళ ప్రశ్న వేయగా; ‘‘సెవెన్ వండర్స్ ఆప్ హైదరాబాద్.... సెవెన్ టూంబ్స్ ఉరఫ్ సాథ్ గుమ్మజ్ అలియాస్ కుతుబ్ షాహీ సమాధుల’’ దగ్గరికెళుతున్నామని బాంబు పేల్చాడు.

నేను: ఏమిరా బాలరాజు, ఏమి ఈ అఘాయిత్యం!! మన ఖైరతాబాదులో ఉన్న ఖైరతున్నిసా బేగం యొక్క తుప్పుపట్టిన టూంబును నిత్యం చూస్తూనే ఉన్నాం కదరా. దానిపైన తరతరాలుగా నివాసం ఉండే పావురాల గుంపుతో రోజూ రెట్టలు వేయించుకుంటూనే ఉన్నాం కదరా. అది చాలదా??? ఇప్పుడు మళ్లీ కొత్తగా ఈ సెవెన్ టూంబ్స్, సెవెన్ థౌజండ్ డోవ్స్ (సబ్బులు కాదు, పావురాలు) ఎందుకురా బుజ్జే... !!

ఫ్రెండు: ఛస్ నోర్మూయ్. మన రాజరిక చారిత్రక వారసత్వ పురాతత్వ సంపద గురించి కనీసం ఐడియా కలిగి ఉండకపోతే కళ్లు పోతాయ్. పద ఇవాళ నీ కళ్లు తెరిపిస్తా.

నేను: నీ తలకాయ్. ముందు ఆ కళ్లజోడు సరిగ్గా పెట్టుకుని బండి నడుపు. అసలే టోలీచౌకీ తలాతోకా లేని ట్రాఫిక్కులో ఊరేగుతున్నావ్, ఎవడికన్నా గుద్దావంటే, తోలు తీసి డోలు కడతారు. ఎధవ నస!!

అక్కడికెళ్తే... ఒక్ఖ తెలుగు ప్రాణి లేదు. అంతా తెల్లోళ్లే. అదే లోకల్ చంటిగాళ్లు తరహా ఎవరూ కనిపించట్లా. అందరూ ఐ.ఎస్.డీలే. అదే ఫారినర్స్.

ఫ్రెండు: ఆహా... వీళ్లు కదా ఆర్కియలాజికల్ ప్రేమికులు! వీళ్లురా నిజమైన చారిత్రక వారసులు!!.. వీళ్లురా నిజమైన దేశభక్తులు... వీళ్లురా...

నేను: ఆపరా బాబూ నీ సుత్తి విదేశీ స్థుతి! ముందా టికెట్ తీసుకుని తగలడు, కెమెరాకేమీ టికెట్ తగలెట్టకు. లోపల ఏ ఏప్రాసీ ఉండడు. అసలే ఇదో భారీ శ్మశానం, ఉండేవన్నీ సమాధులు. ఎన్ని ఫొటోలు తీసుకున్నా అడిగే దిక్కుండదిక్కడ. అధవా, ఎవడన్నా అడిగితే ఫదో ఫరకో పారేద్దాంలే. టికెట్టు తీస్తే ఊరికే వంద బొక్క. ఐనా ఇంత బతుకూ బతికి చివరికి సమాధులు చూడాల్సి వచ్చింది చూడూ, పొద్దున్నే లేచి ఎవడి మొహం చూసి తగలడ్డానో...!!

ఫ్రెండు: ఎవడిదో ఏంటి, సెల్ ఫోన్లో నీ దరిద్రపు సెల్ఫీనే చూసుకుని తగలడుంటావ్. అనుభవించు రాజా! లోపలికి పద... కుతుబ్ షాహీ కాందాన్ గురించి వాళ్ల చేతే నీకు జ్ఞానోదయం గావిస్తా..!

నేను: ఏడిశావ్...లే! అవున్రా... వచ్చేప్పుడు వెంటబెట్టుకొచ్చిందేమీ లేదు; పోయేప్పుడు కట్టగట్టుకు తీసుకుపోయేదేమీ లేదు, ఆ మాత్రం దానికి ఆరడుగుల నేల చాలదట్రా?! వీళ్లేంట్రా... అదేదో అప్పనంగా వచ్చిందని చెప్పి, ఎకరాలకి ఎకరాలు పోగేసి, చక్కా సమాధులు కట్టించుకున్నారు. ఇదేం చోద్యంరా బాబూ!! ప్రశ్నించే వాడే లేడనా???

ఇంతలో... నింగిలో నిశ్శబ్దం బద్ధలైంది. గాలి సుళ్లు తిరిగింది. ఎండుటాకులు ఎగిరిపోయాయ్. చెట్లపై కాకులు పారిపోయాయ్. భూమి నెర్రలు విచ్చుకుంది. సమాధిలోంచి కుతుబ్ షాహీ మహాశయుని ఆత్మ లేచి కూర్చుంది. గొంతు సవరించుకుంది.

కుతుబ్ షాహీ ఆత్మ: నాయనా నాగ్రాజ్! నువ్వు సైన్సు వాడివేగా. సత్యం సాపేక్షమైందనే విషయం తెల్సా. నిన్న ఉన్నట్టు నేడుండదు. నేడున్నట్టు రేపుండదు. రేపున్నట్టు మర్నాడుండదు. నీ నవీన డెమోక్రటిక్ కళ్లద్దాలతో, మా ప్రాచీన రాజరికపు విషయాలను తరచి చూడరాదు నాయనా. రాజు సర్వశక్తిసంపన్నుడు. వాడు తలచుకుంటే పన్నులు, తన్నులకే కాదు.... మెడకాయల మీద తలకాయలని ఎగరేసి టెన్నిస్ ఆడేయగలడు. కనుచూపు మేర జమీన్ ని పాదాక్రాంతం చేసుకోగలడు. రాజు ఖడ్గానికీ, ఆదేశానికీ అడ్డూ అదుపూ ఏదీ ఉండదబ్బాయ్. రాజు ఆడిందే నేషనల్ గేమ్స్. పాడిందే క్లాసికల్ కచేరీ. ఆ లెక్కన ఆ కాలంలో మేమేం చేసినా రైటో రైట్. అదే అప్పటి సత్యం. ఐనా ఈజిప్షియన్లు కట్టిన భారీ పిరమిడ్స్ చూశావటోయ్... అవీ సమాధుల్లాంటివే, అయితేనేం! అదెంతటి ఘనకార్యమనీ, ఘనతనీ, అద్భుతమనీ, వింతనీ, విడ్డూరమనీ!!! చారిత్రక కట్టడాలను, వారసత్వ సంపదను కళా హృదయంతో చూసి ఆనందించాలి గానీ.... పోతే ఆరడుగులనీ... పడితే అరటికాయ తొక్కనీ... హాఫ్ నాలెడ్జితో అంచనా కట్టే ప్రయత్నం చేయరాదు సుమీ...!

నేను: వామ్మో! మొత్తానికి అర్థమయ్యీ, కానట్టూ క్లాసేదో పీకినట్టు అర్థమైంది జహాపనా! దణ్ణం దేవరా. క్షమించుడి. మరే, ఆ కవి గారెవరో... ఓయీ నిజాం పిశాచమా, కానరాడు, నిన్నుబోలిన రాజు మాకెన్నడేని... అని తీవ్రంగా మండిపడ్డాట్ట కదా. ఆ లెక్కన మీ రాజుల జాతంతా అట్టాంటి బాపతేనా???

కు.షా ఆత్మ: ఛస్, నీవూ అదేపనిగా చారిత్రక తప్పిదాలు చేసే మన కుహనా కమ్యూనిస్టుల్లాగే అడ్డంగా మాటాడేస్తున్నావ్ సుమీ! కాస్త చరిత్రా చట్టుబండలూ స్టడీ చేసి చావచ్చుగా. పెన్ను పట్టిన ప్రతోడూ చరిత్రంతా చెత్త, హిస్టరీ అంతా ట్రాష్ అని రాసిపారేస్తే పోలోమని గొర్రెదాటులా గుడ్డిగా నమ్మేయడమేనా? ప్రశ్నించేది లేదా? పోస్టుమార్టం చేసేది లేదా?? ఆ రాజెవడు? వాడి వంశమేది? వాడు పాలించిన కాలమేది? వాడు చేసిన పనులేంటి? అప్పటి ప్రజల స్థితిగతులేంటి? ఇవన్నీ బేరీజు వేయాలా లేదా? ఉట్టినే చెంఘిజ్ ఖానో, నాదిర్షానో, ఎవడైతేనేం ఒక్కొక్కడు ఒక నరహంతకుడని అందరినీ ఒకే గాటన కట్టేస్తే ఎలా సామీ??? అప్పటి కాలమాన స్థితిగతులను, రాజు పాలనా తీరుతెన్నులను బట్టి.. వాడు గొప్పోడా, దరిద్రుడా అని అంచనా వేయాలి గానీ; నిజాం & రజాకార్లు కలిసి జనాన్ని కాల్చుకుతిన్నారు కాబట్టి, రాజులందరూ నియంతలే అని గాలివాటం మాటలు మాటాడితే ఎట్టా అంట?? అసలు నీకో విషయం తెల్సా? మా హయాంలోనే ఇక్కడ భాషా సాంస్కృతిక వికాసం జరిగింది. మేమేమీ ప్రజల్ని కష్టపెట్టలేదు. పోయి చరిత్ర చదువుకో, ఫో!

నేను: ఓహ్హో... మా ఊరి శ్మశానం, సమాధుల్ని చూసిన కళ్లతో, బుర్రతో... మీ సమాధుల్ని కూడా  చూట్టం వల్ల వచ్చిన తంటా అనుకుంటా ఇది. శ్మశానంలోని సమాధుల కింద శవాలకు సంబంధించి ఇంత చరిత్ర ఉందని తెలీలేదు సుమీ. క్షమించండి సుల్తాన్ జీ!!

కు.షా ఆత్మ: ఫర్వా నై, బేటా నాగ్రాజ్! ఈ గోల్కోండ ప్రాంతం... ఒకప్పటి గొల్లకొండ. అంటే గొర్ల కాపర్ల కొండ. అది కాకతీయుల అధీనంలో ఉండేది. ఆ తర్వాత ఇరాన్ వంశీయులైన బహుమని సుల్తాన్ల పాలనలోకి, ఆపై మా కుతుబ్ షాహీల పాలనలోకి, ఆ తర్వాత మొఘల్స్ పాలనలోకి, అనంతరం నిజాం అధీనంలోకి, ఇప్పుడు మీ కేసీఆర్ దొర హయాంలోకి వచ్చింది. అదన్నమాట సంగతి. ఇంతకూ మా కళాపోసన, సమాధుల సౌందర్యం గురించి ఏమంటావోయ్...?

నేను: ఏమంటాను. ఆ సమాధి ప్రేత పురాణం / ఈ పక్షలు వేసిన రెట్టలు / మతలబులూ, మన్నూ మశానం / ఇవి కావోయ్ చరిత్ర సారం... అంటాను, హ్హా!!

కు.షా ఆత్మ: ఓయీ మూర్ఖ శిఖామణి! నేనింతగా గొంతుచించుకున్నా మళ్లీ మొదటికే వస్తావా! నువ్వు మనిషివా??? మీడియావాడివా??? ఎవరక్కడ!! ఇతగాణ్ని తీసుకెళ్లి ఆ కారాగారంలో బంధించి, కుళ్లి కృషించిన తర్వాత, కాకులకు, గద్దలకు విసిరేయండి!!

నేను: హిహ్హిహ్హీ! మీరింకా పురాతత్వ ఫ్యూడలిజం భ్రమల్లోనే బతికేస్తున్నట్టున్నారు సుమీ. ఇది నిఖార్సైన డెమోక్రసీ. మీరు చప్పట్లు కొడితే ఎగేసుకుని రావడానికి నేను, నా ఫ్రెండు తప్ప ఈ చుట్టుపక్కల అయిదారు కిలోమీటర్ల దాకా మానవమాత్రడనేవాడు లేడు మహాశయా. ఐనా అదంతా ఉట్టి హాస్యంలే. జోక్ చేశా జహాపనా! శాంతించి సమాధి స్థితిలోకెళ్లి విశ్రాంతి తీసుకోండి సుల్తాన్ జీ!! నేను హలీమ్ తినే టైమైంది. మరి వస్తా. గుడ్ బై!!

[PS: అదన్నమాట సంగతి. ఎక్కడ మొదలెట్టానో, ఏం రాశానో, ఏం చెప్పాలనుకున్నానో, అసలేమన్నా చెప్పానో లేదో.. నాకస్సల్ తెలీదు. ఏదో ఊకదంపుడు పోస్టు ఇది. సరదాకి చదువుకోండి. మనోభావాల్ని గాయపరచుకోమాకండి ;)) ]

చివరి తోక: చాలారోజులైంది కదా... బ్లాగ్ ముఖం చూసి... అందుకే ఈ ఊకదంపుడు పోస్ట్!! ;)

కార్టూనిస్టు శ్రీధర్ గారితో కాసేపు..!

డిగ్రీలోనో, అంతకుముందేనో, ఎప్పుడు మొదలైందో సరిగ్గా గుర్తు లేదు గానీ, ఉబుసుపోని సినిమా న్యూస్ కోసమో లేదంటే, ఇష్టమైన స్పోర్ట్స్ న్యూస్ కోసమో పొద్దుపొద్దున్నే చాయ్ బండి దగ్గరకెళ్లి, వేడి వేడి టీ తాగుతూ ఈనాడు చదవడమనే ఓ జాఢ్యం అంటుకుంది. అప్పటికింకా పొలిటికల్ న్యూస్ పెద్దగా ఒంటికి పడేవి కావు. ఐతే, చలసాని ప్రసాదరావు గారి ‘‘కబుర్లు’’ అనే ఎడిటోరియల్ పేజీ హాస్య-వ్యంగ్య రస గుళికల్ని మాత్రం ఎలాగోలా చప్పరించడం తెలీకుండానే అలవాటైపోయింది. నా మట్టుకు నాకు, ఇవి పోగా, ఈనాడులో చదవదగ్గది, చూడదగ్గది ఏదన్నా ఉందా అంటే అవి శ్రీధర్ గారి పొలిటికల్ కార్టూన్లు. పదునైన గీతలు + పంచ్ రాతలు = శ్రీధర్ కార్టూన్లు అని ఓ రఫ్ సూత్రీకరణ!

ఇప్పటికీ బాగా గుర్తు.
అప్పుడెప్పుడో అవినీతి గురించి శ్రీధర్ కార్టూన్ ఎలా ఉంటుందంటే....
1960లలో... నెహ్రూ ఓ పెద్ద కర్ర పైకెత్తి, అవినీతి అనే చిన్ని పామును కొట్టడానికి ప్రయత్నిస్తుంటారు.../కట్ చేస్తే.../
1980లలో... అవినీతి అనబడు చిన్నపాము కాస్త, పెరిగి పెద్దదయ్యుంటుంది... ఇందిరాగాంధీ బూర ఊదుతూ ఆ పామును మచ్చిక చేస్కోడానికి ప్రయత్నిస్తూంటుంది.. /కట్ చేస్తే/
1990లలో... ఈసారి అవినీతి పామే బూర పట్టుకుని ఊదుతూ... రాజీవ్ గాంధీని ఆడిస్తుంటుంది...
కాంగ్రెస్ హయాంలో అవినీతి ఎంతలా పెరిగి పెద్దయిపోయి బుసలు కొడుతోందో చెప్పే ఈ కార్టూన్ అలా మనసులో ముద్రితమైపోయింది.

ఇలాంటిదే మరోటి. గోచీ, తువ్వాలు, టోపీ మాత్రమే ధరించి ‘స్వరాజ్యం నా జన్మహక్కు’ అని పిలుపుచ్చిన ఓ బక్కపల్చని వ్యక్తి; //కట్ చేస్తే// అనంతరం ఖద్దరు వస్త్రాలు ధరించి, లావుపాటి బానపొట్టతో ‘మీ ఓటు నాకే’ అని ప్రజల్ని డిమాండ్ చేయడం; //కట్ చేస్తే// ఆ తర్వాత అదే వ్యక్తి అమాంతంగా పెరిగిపోయిన రాక్షస రూపాన్ని ధరించి ప్రజల మీద పడి వేధించుకు తినడం.... వెరసి ఇదంతా ‘‘కాంగిరేసోడి’’ అధోపతనాన్ని చిత్రించే మరో కార్టూన్. ఇలా శ్రీధర్ అక్షయతూణీరం నుండి జాలువారిన పదును తేలిన, పదికాలాల పాటు మనసుల్లో పదిలంగా నిలిచిపోయే కార్టూన్ల శర పరంపరకు లెక్కే లేదేమో.

అసలు విషయానికొస్తే... ఈనాడులో ఉన్నామన్నమాటే గానీ శ్రీధర్ గారిని ఎప్పుడూ కలిసింది లేదు. ఆయన కూడా అమావాస్య చంద్రుడిలా ఆఫీసుకెప్పుడెస్తారో, ఇంటికెప్పుడెళ్తారో ఆ దేవుడికే ఎరుక. మాబోటి సామాన్య జనానికి ఆయన ఎక్కడా కనిపించే వారు కాదు మరి. శ్రీధర్ గారి క్యాబిన్, ఎడిటోరియల్ బోర్డు వాళ్ల క్యాబిన్స్ పక్క పక్కనే ఉంటాయన్నది మాత్రం చూచాయగా తెలిసిన విషయం.

ఇంకోసారి కట్ చేస్తే....
ఎన్నికలు పూర్తయ్యాక... కేంద్రంలో మోడీ; ఆంధ్రాలో బాబు; తెలంగాణలో కేసీఆర్ పవరులోకి వచ్చాక... ఇహ రాయడానికేముంటుందని సెటైర్లు రాయడం తగ్గించేసేసరికి, ఎడిటోరియల్ బోర్డులో పెద్దదిక్కు అయినటువంటి మూర్తిగారు, ఆ పిల్లకాయని (నేనన్నమాట) ఓసారి ఈనాడుకి పిలిపించండి, కాస్త ఓదార్పు యాత్ర చేపట్టి, స్ఫూర్తి రగిలించి, మళ్లీ రాసేలా చేద్దామని చాలాకాలం క్రితమే కబురెట్టారు. నేను సాగదీసి, సాగదీసి... తీరిగ్గా మొన్న అక్టోబరు 1న వీలు చేసుకుని ఖైరతాబాద్ ఈనాడు ఆఫీసుకెళ్లా. ఆజానుభాహుడిలా ఉండే మూర్తిగారు... చూడు చిన్నయ్యా అని మొదలుపెట్టి... నేను రాయకపోవడంపై అక్షింతలు వేసి, సెటైర్ల కంటెంట్ గురించి ఓ 20 నిమిషాల పాటు ప్రైవేటు తీసుకున్నారు. దీంతో ఉత్సాహం రెట్టించిన వాడనై అక్కడి నుండి బయలు వెడలి... కార్టూనిస్టు శ్రీధర్ గారు ఎక్కడున్నారో కనుక్కుని ఆయన క్యాబిన్ లోకి ప్రవేశించితిని.

ఇంకోమారు కట్ చేసి... మరోసారి అసలు విషయానికొస్తే...
‘‘హలో సర్, నేను నాగరాజ్ అనిన్నీ, మన ఈనాడులో ఫలానా కొన్ని (పోచికోలు) సెటైర్లు రాస్తున్నవాడననిన్నీ..’’
‘‘ఓహ్, నువ్వేనటయ్యా నాగరాజువి, గుడ్ గుడ్, మరే నేనేమో.. నువ్వు బోల్డంత చాలా పెద్ద వయసున్నవాడివనుకున్నానే’’
‘‘లేదు సర్, నేనింకా చాలా బోల్డంత చిన్నా చితకా వాడినే’’
‘‘మరి ఈ మధ్య రాయడం మానేశావా??’’
‘‘ఆ.. అంటే, అద్దీ, అందుకే మూర్తిగారు అక్షింతలు వేస్తానంటే ఆ పనిమీద ఇటొచ్చానండీ’’
‘‘బాగుంది. అన్నట్టు, ఇంకేం రాస్తుంటావ్???’’
‘‘ఇంకా, అంటే... బాగా బలంగా కథలు రాద్దామనైతే ఉందండీ, ఇప్పటిదాకా ఒకే ఒక్కటి రాశానండీ, దాన్ని తీసి మన ఈనాడోళ్లే చెత్తబుట్టలోకి విసిరి గిరాటేశారనుకుంటానండీ,...’’
‘‘ఓహ్, అలాగా? మరేం ఫర్లేదు. కథలు, సాహిత్యం గట్రా చదువుతుంటావా మరి??’’
‘‘ఆ జర్నలిజం ట్రయినింగులో ఉండగా కక్షగట్టి మరీ బలవంతంగా కొన్ని పుస్తకాల్ని చదివించారండీ, అంతే. తర్వాత మళ్లీ బలాదూర్...’’
‘‘చదవాలి నాన్నా! మొపాసా, హెన్రీ, టాల్ స్టాయ్, దోస్తవోయిస్కీ, సోమర్ సెట్ మామ్ ఇలాంటి వాళ్లందరినీ బాగా స్టడీ చెయ్. మనుషుల జీవితాల్లోంచి కంటెంట్ ఎలా బయటకు తీయాలో తెలుస్తుంది. కథలు రాయడంలో కాస్త పట్టూ దొరుకుతుంది.’’
‘‘ఆయ్, అలాగే అలాగేనండీ. కచ్చితంగా చదువుతాను. కొన్ని కథలు చదివాను కానీ, ఏదో అల్లాటప్పాగా.... ’’
‘‘చదివితేనే... అన్ని విషయాలకు సంబంధించి నీ పర్ స్పెక్టివ్... బ్రాడ్ అవుతుంది నాన్నా"
‘‘తప్పకుండా... తప్పకుండా చదువుతానండీ’’

ఇంకా... అద్దీ, ఇద్దీ, ఏదేదో, ఏవేవో ఓ పదిహేను నిమిషాలు మాటాడేసుకున్నాక... సర్, మరే, నేను బయల్దేరుతాను, మీరు కార్టూన్లేసుకోవాలేమో, అసలే ప్రైమ్ టైమ్ లో వచ్చా... అంటూ సెలవు తీసుకొనబోతూ... చిన్ని విన్నపంగా... ‘‘మరేమో.. నేనేమో... మీతో ఓ ఫొటోగ్రాఫ్ తీసుకుందామని తెగ ఉవ్విళ్లూరుతున్నాన’’ని అసలు విషయం చెఫేశా. ‘‘ఓహ్, దానికేం భాగ్యం’’ అని శ్రీధర్ గారు, పైకి మడుచుకున్న షర్టు చేతుల్ని కిందకు దించేసి, ‘‘అసలే నాది ఫొటోజెనిక్ ఫేసు కూడా కాదాయే, కాస్త ముఖం కడుక్కోమంటావా’’ అని ఓ పంచ్ పలక్నామా విసిరారు. కాసేపు నవ్వుల పువ్వులు విరిసాయక్కడ. పక్కనే ఉన్న ఉల్చాల హరిప్రసాద రెడ్డి గారు (ఎడిటోరియల్ బోర్డు మెంబర్) నేను విసిిరిన నా మొబైల్ ఫోనుని జాంటీ రోడ్స్ లెవిల్లో క్యాచ్ చేసి, మా ఇద్దర్నీ ఇలా క్యాప్చరు చేసిచ్చారు. ఆ చిత్ర రాజమే కింద పెట్టిన కుఠో అన్నమాట.

అన్నట్టు, శ్రీధర్ గారు ఎంత సౌమ్యంగా, సున్నితంగా, గౌరవంగా మాట్లాడతారంటే... ఇంతటి మృదు స్వభావి... పొలిటీషియన్ల వీపు విమానం మోత మోగించేంత పవర్ ఫుల్ కార్టూన్లు ఎలా వేస్తారా అన్న చిన్న డౌటనుమానం రాకమానదు. అప్పుడెప్పుడో మూడు దశాబ్దాల క్రితం ఈనాడులో చేరి, ఇండియాలోనే వన్ ఆఫ్ ది బెస్ట్ పొలిటికల్ కార్టూనిస్ట్స్ గా ఎదిగి, ఎవరెన్ని ఆఫర్లిచ్చినా తృణీకరించి, ఈనాడుకే అంకితమైన, ఆ స్థాయి వ్యక్తిలో దుర్భిణీ వేసి వెదికినా కించిత్తు కూడా గర్వాతిశయాలు ఏ కోశానా కనిపించకపోవడం, ఎదిగిన కొద్దీ ఎంతగా ఒదిగుండాలో నేర్పించే ఆయన సంస్కారానికి నిజంగా హ్యాట్సాఫ్!

 

ఉట్టి ఫొటో పెట్టి ఊరేగడం ఇష్టం లేక... ఏదేదో నొటికొచ్చిందంతా వాగేసి, చేతికి దొరికిందంతా టైపేసి ఊకదంపుడు చేశానన్నమాట. తప్పదు మరి, బ్లాగున్న పాపానికి అప్పుడప్పుడన్నా ఏదో ఒకటి బరకాలి, మీరు భరించాలి, ఆయ్ ;))

 

గాడ్ మదర్ !!

[మొన్నామధ్య నట్వర్ సింగ్ పుస్తకంపై మండి పడుతూ నా పుస్తకం నేనే రాసి పారేస్తానని సోనియాగాంధీ ప్రకటించిన నేపథ్యంలో... అసలొస్తుందో రాని మేడమ్ ఆటోబయోగ్రఫీ పుస్తకం ఆధారంగా ఓ సినిమా తీస్తే ఎలా ఉంటుందో ఊహించి ఈనాడు ఎడిట్ పేజీ కోసం రాసిన రైటప్ ఇది, అక్కడ కాలం చెల్లడంతో ఇక్కడికి పట్టుకొచ్చా]

చిత్రం: గాడ్ మదర్
బ్యానర్: ఓన్లీ 44 రీల్స్
నిర్మాణం: కుంభకోణం క్రియేషన్స్
దర్శకత్వం: మేడమ్

కథాకమామిషు:
ఇటాలియన్ మాఫియా తీరుతెన్నుల్ని కళ్లకు కట్టిన హాలీవుడ్ అజరామర చిత్రరాజం ‘గాడ్ ఫాదర్’ని, భారతీయ మహిళ అసాధారణ పోరాటాన్ని ప్రతిఫలించిన బాలీవుడ్ ఆణిముత్యం ‘మదర్ ఇండియా’ని కలిపి మిక్సీలో వేసి గిర్రున గిలక్కొట్టి, కిలోల్లెక్కన భావోద్వేగాల మసాలాల్ని దట్టించిన ఫక్తు క్లాసికల్ మాస్ చిత్రమే... గాడ్ మదర్! ఇదొక భారీ సస్పెన్సు థ్రిల్లర్. చిత్ర కథానాయిక ఇటలీలో పుట్టి ఇండియాలో మాఫియా డాన్ గా ఎలా ఎదిగారన్నదే టూకీగా చిత్ర కథ.

ఛమక్కులు:
పదే పదే అదేపనిగా అవాక్కవడానికి సిద్ధంగా ఉండండిక! ఈ చిత్రానికి కథ, కథనం, కథానాయిక, మాటలు, పాటలు, సంగీతం, నృత్యం, దర్శకత్వం... అన్నీ ఒక్కరే. ఆ ఒక్కరే మేడమ్! దర్శకురాలి నిజ జీవిత చరిత్రే ఈ చిత్ర కథకు ఆధారం. ఇంకో విశేషం ఏమంటే, ఆమె తన అంతర్వాణి అనునిత్యం అప్పుడప్పడు ఉలిక్కిపడుతూ ముక్కుతూ మూలుగుతూ వినిపించే ఆత్మకథను ఒకవైపు సొంతంగా గ్రంథస్తం చేస్తూనే, మరొకవైపు దానిని ఒక అత్యద్భుత కళాఖండంగా సెల్యులాయిడుపై చిత్రిస్తారు. అటు పుస్తకాన్ని, ఇటు సినిమాని, రెండింటినీ ప్రపంచవ్యాప్తంగా గుర్తింపు పొందిన అన్ని భాషల్లో ఒకే రోజున విడుదల చేస్తారు. చిత్ర విషయానికొస్తే ఇది ప్రపంచ సినిమా చరిత్రలోనే అత్యంత భారీ బడ్జెట్ చిత్రం. మేడమ్ మనసులో చిత్ర రూపకల్పనకు సంబంధించిన ఆలోచన మొగ్గ తొడుగుతోందన్న సమాచారాన్ని కాకితో కబురందుకున్న 2జి స్పెక్ట్రమ్ క్రియేటివ్స్, బోఫోర్స్ ఏజెన్సీ పిక్చర్స్, కోల్ గేట్ కమర్షియల్స్, ఆదర్శ్ హౌజింగ్ కార్పొరేషన్ లాంటి దిగ్గజ నిర్మాణ సంస్థలు చిత్ర నిర్మాణ హక్కుల్ని చేజిక్కించుకోవడానికి బరిలోకి లంఘించి సర్వశక్తులొడ్డి మరీ పోటీపడ్డాయి. అందరూ భారీ స్థాయిలో ముడుపులు ముట్టజెప్పడంతో మేడమ్ చేసేదేమీ లేక కలగూరగంప లాంటి మల్టీ కంపెనీ నిర్మాణానికి పచ్చజెండా ఊపారు. చిత్ర ఓవర్సీసు హక్కుల్ని మాత్రం మేడమ్ తన వద్దే అట్టిపెట్టుకున్నారట. పదేళ్లుగా పరిశ్రమలో దడ పుట్టిస్తున్న క్రేజీ కుర్ర హీరో, సొట్టబుగ్గ అముల్ బాబు ఇందులో ఎవ్వరూ ఊహించని, ఎవ్వరికీ అర్థం కాని ప్రత్యేక అతిథి పాత్రలో కనిపిస్తారట. అలనాటి మూకీ చిత్రాల మేరునగధీరుడు సైలెంట్ సింగ్ ఈ చిత్రంలో ఓ విశిష్ట పంజాబీ గీతంలో ఆడి, పాడి హుషారెక్కిస్తారట. సినిమా ప్రచార బాధ్యతల్ని జూనియర్ మేడమ్ పర్యవేక్షిస్తారు. ఈ సినిమా పైరసీని అడ్డుకోవడానికి కండలవీరుడు, పహిల్వాన్ అల్లుడు వాద్రాను పూర్తిస్థాయిలో వాడుకోనున్నారు. ప్రస్తుతం ఢిల్లీలోని పాడుబడిన, బూజు పట్టిన 10 జనపథ్ బంగ్లాలో మేడమ్ ఒంటరిగా బాసింపట్టు వేసుక్కూచుని కసిగా కథను సిద్ధం చేస్తున్నారట. దోపిడీలు, కుట్రలు, కుయుక్తుల సన్నివేశాల్ని ఒళ్లు గగుర్పొడిచే రీతిలోనూ; పోలీసుల్ని, కోర్టుల్ని, గూఢచార వ్యవస్థల్ని వెర్రి వెంగళప్పల్ని చేసి ఆడించే చిత్రవిచిత్ర విన్యాసాల్ని కళ్లు జిగేల్మనిపించే రీతిలో ఉండేలా స్క్రిప్టుపై ప్రత్యేక శ్రద్ధ తీసుకుంటున్నారు మేడమ్. ఇకపోతే, కొంతకాలంగా పనీ పాడు లేకుండా ఉట్టినే తిని తొంగుంటున్న దుష్ట చతుష్టయం డిగ్గీబాయ్, ఆయారాం రమేషు, కపిల్ త్రోబాల్, సుశీల్ ముండేలు అందుమైన లోకేషన్ల వేటలో దేశవిదేశాలు పట్టుకు ఊరేగుతున్నారట. ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనైనా ఈ సినిమాతో హిట్ కొట్టి పాలిటిక్సులో మట్టికొట్టకుపోయిన పూర్వ వైభవాన్ని తిరిగి తెచ్చుకోవాలని మేడమ్ నిద్రాహారాలు మాని మరీ గాఠిగా కృషి చేస్తున్నారట.

కిసుక్కులు:
గాడ్ ఫాదర్ లో ఫాదర్ని లేపేసి, మదర్ ఇండియాలో ఇండియాను కప్పెట్టేసి... అడ్డదిడ్డంగా గాడ్ మదర్ అని ఓ దిక్కుమాలిన పేరు పెట్టినంత మాత్రాన అదొక సినిమా అవుద్దా అని అప్పుడే పుకార్లు షికార్లు చేయడం మొదలెట్టాయి. అసలు ఆ కథే ఓ పాత చింతకాయ్, కథనమొక పనికిమాలిన కాకరకాయ్, చివరకు ఆ చిత్రం అవుతుంది ఆటలో అరటికాయ్... అని పరిశ్రమంతా పేరడీలు కట్టి మరీ మూకుమ్మడిగా మెలోడీలు పాడేసుకుంటున్నారు. ఇహ, శని శీతకన్ను వేసి, కుజుడు క్రీగంట చూస్తుండడంతో ఆ సినీ దర్శకురాలికి మరో పదేళ్ల దాకా దగ్దయోగం తప్పదని జ్యోతిశ్శాస్త్ర పండితులు గ్రహగతుల్ని లెక్కగట్టి, కుండబద్ధలు కొట్టి మరీ సవాళ్లు విసరుతున్నారు. దానికితోడు లక్ష శని గ్రహాల పెట్టు అముల్ బాబును సినిమాలో పెట్టుకోవడం అంటే కోరి సర్వనాశనం కొని తెచ్చుకున్నట్టేనని ఛలోక్తులు విసురుతున్నారు. మొత్తంగా ఆ చిత్ర యూనిటే ఒక దిక్కుమాలిన సంత, ఒక తొట్టి గ్యాంగు అని జనాలు కామిడీ చేస్తున్నారు. ఇక శ్యాం జెఠ్మలానీ, ఛత్వార్ సింగ్ లాంటి కురువృద్ధ సినీ విమర్శకులు ఛాన్సు దొరికినప్పుడల్లా చిత్ర కథను, దర్శకురాల్ని చిత్రవధ చేసేందుకు కత్తులు, కటార్లూ సిద్ధం చేసుకుంటున్నారు. అసలా సినిమాకు ఆధారం ఆత్మకథా కాదు, ఆవకాయ పచ్చడీ కాదు, అక్కడాఇక్కడా, ఎక్కడపడితే అక్కడ, ఎవరెవరి కథల్నో కొంచెకొంచెంగా పీక్కొచ్చి అతుకుల బొంతలాంటి ఓ కథను అందంగా అల్లుతున్నారని గాసిప్స్ వైరస్సులా వ్యాపిస్తున్నాయి.

కొసమెరుపు:
బాక్సాఫీసు వద్ద ఈ సినిమా గనక హిట్టు కొడితే, దీనికి సీక్వెలుగా అముల్ బాబుని పెట్టి అరివీర భయంకర రేంజిలో ‘ది వండర్ కిడ్’ అనే సినిమా తీయాలనే ఆలోచన దర్శకురాలికి ఉందట. ఒకవేళ సినిమా గనక ఫట్టంటే తట్టాబుట్టా, మూటాముల్లె సర్దుకుని ఇండియా వదిలి, ఇటలీకెళ్లి పాత ఇనుప సామాన్ల వ్యాపారం చేసుకుంటూ శేషజీవితం గడుపేద్దామనే బృహత్తర రోడ్డుమ్యాపు కూడా మేడమ్ రచించుకున్నారని ఓ భోగట్టా!!

Photo Courtesy: Google

పొట్టా, పామూ, వాకింగూ, వయొలెన్సూ !!

Disclaimer:
బ్లాగు ముఖం చూసి చాలా రోజులైంది కాబట్టి, ఏదో సరదాకి రాసి ఇక్కడో పోస్టు వేస్తున్నా

బేసిగ్గా మనుషులు రెండు రకాలు. 

పట్టభద్రులు! పొట్ట భద్రులు!!

యేంది స్వామీ, ఈ పీహెచ్డీ భాష అంటారా? సరే, తెలుగులో మాటాడుకుందాం ఐతే. పెద్ద థీసిసేం కాదిది. పట్టభద్రుల్ని పక్కన పెడదాం. వాళ్లతో మనకు పెద్దగా పనేం లేదు. పొట్టభద్రుల్ని పట్టుకుందాం. తిన్నగా చెప్పాలంటే... నానా గడ్డీ తినేసి, కిలోల్లెక్కన కొవ్వునీ, కేలరీల్నీ కర్కశంగా కడుపులోకి తోసేసి, పొట్టని పెంచి పోషించడంలో ‘‘పట్టా’’ పొందినోళ్లనే పొట్టభద్రులంటారు. సింపుల్ డెఫినిషన్, బాంది కదా. మనదేశం ఆహార భద్రత సాధించిందో లేదో తెలీదు కానీ, మన జనాలు మాత్రం పొట్ట భద్రత బీభత్సంగా సాధించేస్తున్నారు. వండర్ ఫుల్ అఛీవ్ మెంట్! రొంబ సంతోషం!! ఇంకా నయ్యం. ఆ జైరాం రమేషు, కపిల్ సిబాల్ లాంటి తింగరి కాంగిరేసోళ్ల దృష్టి జనాల పొట్టల మీద పడలేదు కాబట్టి సరిపోయింది లేపోతే, అసలు ఎవరయ్యా ఇండియాలో పేదరికం ఉందన్నదని బుకాయించి పిచ్చి థియరీలు ప్రచారం చేసుండేవాళ్లేమో. థ్యాంగాడ్!

ఒక బానపొట్ట వంద రోగాల పెట్టు- అని ఓ తింగరి నానుడి. పైగా పొట్ట బారిన పడ్డవాడి జీవితం బుగ్గిపాలైనట్టేనని పురాణాలు కూడా అప్పుడెప్పుడో రన్నింగ్ కామెంటరీ చెప్పేశాయట. మెంటలెక్కించే ఓ సీరియల్ చూస్తే, బోనస్సుగా బుర్రని బేజాఫ్రై చేసుకుని తినే బోల్డు యాడ్స్ ఫ్రీ అన్నట్టు... ఒక్క బొజ్జ తెచ్చుకుంటే, బోనస్సుగా బీపీలు, షుగర్లు, కొలెస్ట్రాలూ, గురకులూ, గుండెపోట్లూ... అబ్బో, కామాలే తప్ప, ఫుల్ స్టాప్స్ ఉండని లిస్టు ఇది. బొజ్జను కప్పెడదామనో, కవరింగ్ చేద్దామనో చేసే సవాలచ్చ ప్రయత్నాలూ వృథా ప్రయాస. లూజ్ షర్టులేసో, వంకర భంగిమ పెట్టో, ఊపిరి బిగపట్టో పొడుచుకొచ్చే పొట్టను ఆపలేరు. దాచేస్తే దాగని సత్యం అది. ఒక్కసారి బెల్లీ జ్ఞానోదయం జరిగాక... ఫుడ్డుతో రాక్షస ప్రయోగాలు మొదలెట్టడం మానవజాతికి ఆనవాయితీ. పిరమిడ్ డైటనీ, జీఎం ఫుడ్డనీ, రాజుగారి తిండనీ, బాబా గారి లడ్డూలనీ, మన్ననీ, మశానమనీ  ప్రయోగాలకి లెక్కే ఉండదు. ప్చ్... అలవాటు పడ్డ ప్రాణం కదా. ఆకలికి తట్టుకోలేం. నోటిని కట్టుకోలేం. పొట్ట రాకుండా ఆపనూలేం. అపజయానికి అరవై మెట్లలాగా, ఈ పిచ్చి ప్రయోగాలన్నీ పిచ్చపిచ్చగా బెడిసికొడతాయ్. చేసేదేం లేక పొట్ట చేతబట్టుకుని రోడ్డున పడతారు. దాన్నే పొట్టకు వ్యాయామ పథకం అంటారు. అదే వాకింగు. కట్ చేస్తే...

మనమిప్పుడు Snake View Parkలో ఉన్నాం. యెస్. మీ కళ్లు, చెవులు బానే పనిచేస్తున్నాయ్. ఒకప్పుడు దానికి Lake View Park అని పేరు. కాలక్రమంలో పాములు... వాకింగూ, జాగింగూ చేస్తున్న మనుషుల కాళ్ల మధ్య ఇష్టారాజ్యంగా ఖోఖో, కబడ్డీ లాంటి నేషనల్ గేమ్స్ ఆడుకునేంత స్వావలంబన సాధించడంతో దానిపేరును అలా మార్చిపారేశారు. అసలూ.. మనుషులు తిరిగే పార్కుల్లో పాములకేం పని, అనేగా డౌటు! అదేం పిచ్చి ప్రశ్న. పొట్టలు మనుషులకేనా, పాములకు రావా??? వస్తాయ్. ఓ డైంటింగూ పాడూ లేకుండా కనిపించిన కప్పల్నీ, తొండల్నీ అడ్డదిడ్డంగా మింగేసి, పనీపాట లేకుండా చెట్టూపుట్టల్లో తొంగుంటే పాములకు కూడా పొట్టలు వస్తాయ్ మరి. అది ప్రకృతి ధర్మం. అప్పుడు పెరిగిన పొట్టను కరిగించుకోవడానికి, మనుషులకు మల్లే వాకింగ్ కాన్సెప్టులాగే, పాములకు భీ పాకింగ్ (పాక్కూంటా వెళ్లడం) కాన్సెప్టు ఉంటది. అదొక పెద్ద కథ. తర్వాతెప్పుడైనా తీరిగ్గా చెప్పుకుందాం.

 

పోతే, తిరిగి మనం మన వాకింగు కాన్సెప్టుకొద్దాం.

బేసిగ్గా వాకర్స్ రెండు రకాలు. వయొలెంట్ వాకర్స్! నాన్ వయొలెంట్ వాకర్స్!!

వయొలెంట్ వాకర్స్... వాళ్లొక నడిచే విధ్వంసకారులు. అన్న అడుగేస్తే మాస్. అన్న నడిచొస్తే ఊర మాస్ అన్నట్టుగా ఉంటది వీళ్ల వాకింగ్ అఘాయిత్యం. పొట్ట తగ్గించకపోతే పోతావురారేయ్ అని డాక్టరు భయపెడితోనో, లేదంటే ఏ హాలివుడ్డు సినిమాల్లోనో వీరోగారి సిక్స్ ప్యాకులు చూసో... ఒకేసారి టెంప్టూ, ఇన్ స్పైరూ రెండు అయిపోయి, తల చెదరగొట్టుకుని, పిచ్చి పిచ్చి కలలు కనేసి, వెంటనే సండే చోర్ బజార్లో షూస్, టీషర్ట్, ట్రాక్స్ రీటైల్ రేటుకి కొనేసి, పొద్దున్నే గ్రౌండులో గద్దల్లా వాలిపోతారు. ఇహ చూస్కోండి, నా సామి రంగా! అరాచకానికి టీషర్టు, ట్రాకు తొడిగితే ఎట్టా ఉంటాదో, అట్టా చెలరేగిపోతారు వీళ్లు. కొందరేమో రెండు చేతుల్ని అటో ఫర్లాంగు, ఇటో ఫర్లాంగు కసి కొద్దీ విసిరేసుకుంటా నడుస్తారు. అక్కడికి ఆ గ్రౌండేదో/పార్కేదో వీడొక్కడి సొత్తు అయినట్టు. అమాయక ప్రాణులెవరైనా ఎరక్కపోయి వీళ్ల పక్కకెళితే... ధోనీ కొట్టిన హెలిక్యాప్టర్ షాట్ లా ఎగిరిపోయి బౌండరీ అవతల పడతారు. ఆ లెవెల్లో ఉంటాది వాళ్ల చేతులు విసురుడు వాకింగ్. ఇంకొందరేమో పైన చెట్లమీద కాకుల్ని, పిచ్చుకల్ని తోలుతున్నట్టుగా చేతుల్ని అలా పైన గాల్లో కథక్ నృత్యం చేయిస్తూ చెడామడా చెడ నడుస్తుంటారు. అర్రె, భలేగుందే, ఏంచేస్తున్నాడీయన అని గనక మనం పైకి చూస్తా అటేపు వెళ్లామో, అంతే ఇక, మన కాళ్లను నిర్దాక్షిణ్యంగా అణగతొక్కో, రాక్షసంగా తన్నో... ఊపుకుంటూ వెళ్లిపోతారు. చచ్చాన్రోయ్ అని పొలికేక పెట్టడం మనవంతు అవుద్ది. ఇంకొందరుంటారు... వీళ్లు వాకింగుకి పాశర్లపూడి బ్లోఅవుట్ స్కీమును జత చేసి నడుస్తుంటారు. తలా అలా పైకెత్తి, పొట్టలో కుంభించిన గాలిని, ముక్కు ద్వారా పక్కోళ్లమీదకు బలంకొద్దీ పిచికారీ చేసే నడకన్నమాట. ఇది బాబా గారి భయంకర కాన్సెప్టని వినికిడి. ఇలా వీళ్ల ముక్కుల బ్లోఅవుటులోంచి దూసుకొచ్చే రాకెట్ తుంపర్ల నుండి తప్పించుకుని బతికి బట్టకట్టాలంటే మన దగ్గర మినిమమ్ గొడుగన్నా ఉండాలి, లేదా నాణ్యమైన టవలన్నా ఉండాలి, తుంపర్లు పడ్డాక తుడుచుకోడానికి. వీళ్ల జిమ్మడిపోనూ! ఇంకోటైపు ఏంటంటే... రివర్సు మేళాలు. ఊరంతా ఒకేపు నడిస్తే, వీళ్లేమో ఉలిపికట్టెలా/సల్మాన్ ఖానులా వీపుకి కళ్లజోడు తగిలించుకుని, చెవుల్లో ఇయర్ ఫోన్లు పెఠేస్కుని, ఎవడెట్టా ఛస్తే నాకేం అని, అలౌకికానందంలో మునిగి... వెనక్కి రివర్సులో నడిచి ఛస్తూ మనల్ని ఛంపుతారు. ఎప్పుడు ఎవణ్ని డ్యాష్ కొడతారో, ఎక్కడ ఏ యాక్సిడెంటు అవుద్దో తెలీనంతగా అందరినీ హడలెత్తించే బ్యాచ్ ఇది.  

నాన్ వయొలెంట్ వాకర్స్... వీళ్లు చాలా కూల్ గురూ! యెస్. గట్టిగా నడిస్తే షూస్ పాడయిపోతాయకునే టైపు. ఎక్కువగా నడిస్తే కీళ్లు అరిగిపోతాయనుకునే రకం. బలంగా నడిస్తే కాలికింద చీమలేమైనా పడి సూసైడ్ చేసుకుంటాయేమో అన్నంత సున్నితంగా, సుతారంగా నడిచే కేటగిరీ. వీళ్లు హాఫ్ మినిట్ నడిచి, అరగంట కూచుని హస్కేసుకునే బ్యాచ్. ఊరకే కూచుంటారా అంటే అదీ ఉండదు. డ్రై ఫ్రూట్స్ తినుకుంటా... కొంపలో గోడు, వీధిలో గోల, ఆఫీసులో కుళ్లు అన్నింటినీ ముందరేసుకుని రచ్చ రచ్చ చేస్తుంటారు. ప్రశాంతతకు బదులు పిచ్చిని మెదళ్లలోకి జొప్పించుకుని ఇంటికెళ్లే రకం. వీళ్లిలా జీవితాంతం నడిచినా ఒక్క మైక్రోగ్రామ్ వెయిటు కూడా తగ్గరు. పైగా, వాకింగు కెళ్తున్నామహో అని టాంటాం చేసి,  మరిన్ని కేలరీలు మింగేస్తారు కాబట్టి వీళ్లకు పొట్టలు రాకుండా ఆ పరమేశ్వరుడు కాపాడలేడు. ఆమెన్! ఇంతే సంగతులు. చిత్తగించవలెను!! :-))

[PS: బాలక్రిష్ణ సినిమాల్లో లాజిక్కునీ, నాగరాజ్ పోస్టులో మెసెజ్ నీ వెదకడం IPC 420 సెక్షన్ ప్రకారం నిషేదించడమైంది, ఆయ్]